گاهی شفا در رفتن است.....

این روزها چه روزهای سختی است برای همه مون به خصوص عمه ی

داغ دارت صدرا جان، شنبه 8 آذر محسن عمه، بعد از حدود هشت ماه مبارزه با بیماری سرطان،

از پیشمون رفت تا روزهای غمبار پاییزی رو غم انگیزتر کنه، تو این روزها بیشتر

خونه خاله پرن بودی، اما شبا که پیشم می اومدی گاهی با گریه هامون هم نوا

می شدی، وسط زیارت عاشورا خوندنم با چشمای اشکی ازم می خواستی

که گریه نکنم، صدرا جان گاهی بهت حسودی میکنم چون تو هنوز درک نمیکنی

غروب و رفتن  تنها پسر عمه چقدر غم انگیزه، اما گاهی این حسرتو برات می خورم

که تو وقتی بزرگتر بشی انشاالله، هیچ تصویر یا خاطره ای از پسر عمه محسنت

تو ذهن نداری، ما و به خصوص عمه تو این مدت خیلی برای موندنش دعا کردیم

اما مصلحت خداوند به رفتنش بود......

دیده به سویت نگران است هنوز

غم نادیدن تو بار گران است هنوز

آنقدر مهر و وفا بر همگان کردی تو

نام نیکت همه جا ورد زبان است هنوز

من آن گل پرپر شده دست زمانم

بر سنگ مزارم بنویسید جوانم....